Imkeren met een bijengif-allergie, kan dat?
Bijna twee jaar geleden werd Tina allergisch voor bijengif. Dit is het gif dat vrij komt na een steek van een bij. Na nog een jaar met haar kop in het zand ge-imkerd te hebben kwam langzaam het besef dat er iets moest gebeuren om de kans op permanent letsel of erger te voorkomen. Toch maar het medische circuit in!
Vaak vraagt men waarom Tina toch door gaat met imkeren en vooral hoe. Laten we beginnen met de eerste vraag, een makkie: ze wil nu nog niet zonder bijen leven. Punt. Vraag twee, hoe imker je nu dan? Nu je de risico’ s kent? Het is een heel gedoe dit zijn de stappen:
Er is goede beschermende kleding gekocht. Een voor Nederlandse bijen bijna ondoordringbare imker-overal, daaronder draagt ze een broek van dicht weefsel en een jasje. Aan haar voeten, halfhoge, strakke schoenen zodat er geen bij in kan kruipen. Daarbij draagt Tina handschoenen.
Ten tweede: als je allergisch bent mag je eigenlijk niet in je eentje met bijen werken. Irritant maar begrijpelijk. De tweede persoon kan je helpen: de ambu te bellen, injectie zetten etc.) Zo hebben afgelopen jaar verschillende imkers en leerling imkers geholpen, heel erg fijn! Tina was blij met deze werkbare methode tot ze op een dag meerdere keren door de imkerhandschoen gestoken werd… Weer de EpiPen er in en de rest van de procedure gevolgd (ambulance bellen, medicatie slikken).
Tina dacht toen een poosje dat ze moest stoppen met imkeren, daar werd ze erg verdrietig van. Gelukkig kreeg ze na enige tijd de gouden tip: koop rode rioolwerkers-handschoenen. Ze zijn wat onhandig maar er steekt geen bij doorheen en daar gaat het om.
Die hele verkleedpartij steeds is niet zo fijn, veel imkers werken met blote handen en daarnaast…in kassen is het vaak erg warm…
Allemaal redenen om te beginnen met een desensisibilerings-traject. Stap 3. Een wat voor traject ….? Een traject van een paar jaar waarbij je in het ziekenhuis, iedere week, een gedoseerde injectie met bijengif krijgt (en ja dat jeukt en irriteert iedere week weer). Nu gaat zij nog iedere week maar later in dit jaar wordt dat om de veertien dagen. Tja, het kost zo’ n 3 uur per week het ritje naar MCL, prikken en wachten. Het is niet anders, dit is voorlopig de vrijdagmiddaghobby van Tina. Ze hoopt door dit traject over een paar jaar niet meer zo ziek te worden van steken en gewoon door te kunnen imkeren.
